Bugün çok önemli bir gün, çok değerli bir gün.

Atama beklerken ömürleri tükenen, sabır denenen, intihar eden,
atandıktan sonra yurdun dört bir yanında dağılıp hayatlarını öğrencilerine adayan, ayakta kalabilmek için ek iş yapan, hakkını ararken meydanlarda öldürüresiye dövülen,  -yaş fark etmeksizin- eli öpülesi, hepimizin hayatını borçlu olduğu insanların, öğretmenlerimizin günü. 24 Kasım

Her sohbet açıldığın işleri küçümsenen, basit görülen emekçilerin günü.

Benim bir annem – babam olmadı, abc yi öğrendikten sonra ise öğretmenlerim kimi zaman anne, kimi zaman baba, bazen arkadaş, dost, arkadaş, rolmodel oldular. En önemlisi umut oldular, tünelin sonundaki ışıktılar. Defterime attıkları bir yıldızdı sevincim, dershaneye gitmeme, daha iyi bir okulda okumamı sağlamalarıydı umudum. Belki de en iyi bilenlerden biriyim, öğretmenin kim olduğunu ya da öğretmensizliğin nelere neden olabileceğini…

Bugün varsam, belli bir yaşam standardına sahip, toplum içinde saygın bir bireysem bunu önce rahmetli anneanneme, sonra istisnasız beni okutan, eğiten, en önemlisi kol kanat geren öğretmenlerime borçluyum.

Eğitim bir toplum geleceğidir. Umarım parti, siyasi görüş fark etmeksizin herkes bugün bunun bir kez daha farkına varır, bu ülkenin cefakar ve fedakar evlatlarına gereken önemi vermek için harekete geçerler.

Geleceği yaratan öğretmenlerimizin günü kutlu olsun, hakkınızı helal edin…