“Cinebonus’a gitmem uzun zaman” demiştim ancak yeminimi bozdum ve gittik. O konuya daha sonra gireceğim. Şimdi konumuz film: Nefes. Değişik kurgu ve çekimleriyle bence orjinal bir film. “Vatan sağolsun” diyerek gözlerini kırpmadan ölüme koşanların yürek burkan hikayesi.

Olayı kimsenin gözünden anlatmayıp orada yaşananları olduğu gibi anlatması da oldukça önemli. Orada aslında neler olduğunu, mücadelede ne gibi hataların yapıldığını inceden ve ustalıkla veriyor. Ağlarken güldürmeyi başaran bir film bence, ara ara durağanlaşsa da kesinlikle on numara. Son sahnelerini izlerken de Mehmet Akif Ersoy’un Çanakkale Şehitleri için yazdığı dizeler aklıma geldi:

Yaralanmış temiz alnından uzanmış yatıyor;
Bir hilal uğruna, ya Rab, ne güneşler batıyor!

“Barış, barış” diye saçmalayanların kesinlikle izlemesi gereken film.

Ayrıca oradaki Emrah’ın unutulmaz şarkısını da unutmamak lazım.

Bu aşk böyle bitemez
Bırakma terketme beni
Atma beni ölümlere
Atma beni zulümlere
Götür Beni Gittiğin Yere…

Ben sensiz nefes alamam
Buralarda hiç duramam
Tek başına yanlız kalamam
Senin Kokunu özlerim
Hep Yollarını gözlerim
Götür beni gittiğin Yere…

Aşkındır beni yaşatan
Beni hayata bağlayan
Atma beni ölümlere
Atma beni zulümlere
Götür beni gittiğin yere…